Is het nu de moeite om een reis te maken naar Noord-Californië? Daarop antwoorden wij volmondig ja! Waarom? Een heel belangrijk puntje voor ons is toegankelijkheid. Daarop scoort Amerika erg hoog. Op dit gebied was dit een zeer ontspannen reis voor ons. Toegang tot alle (!)gebouwen is gegarandeerd. Hellingen, leuningen, knoppen om de deur te openen, brede deuren,… Het is in elk museum, restaurant, hotel,… standaard. Leer hiervan, België! ADA-kamers, dit zijn kamers speciaal voor mensen met een beperking. Ook die konden we tegen hetzelfde tarief als een standaardkamer boeken. Ze waren voorzien van inroldouche, bankjes, rekjes voor shampoo op verschillende hoogtes, verhoogd toilet, handvaten, … Wij spitsen even toe op Wouters mobiele beperking, maar eigenlijk mag je het veel ruimer zien dan dat. Ook voor bijvoorbeeld mensen met een visuele beperking waren er veel voorzieningen. Onze blauwe parkeerkaart mochten we ook in Californië vrij gebruiken. Er zijn overal parkeerplaatsen voorzien (zelfs bij de kleine bakkerij op de hoek van de straat). Daarnaast is de weg naar de ingang van ‘een attractie’ of ‘gewoon de winkel’ vlak. Rolstoelen waren op sommige plaatsen ter beschikking en hulp werd ons meermaals aangeboden. Zalig zonder zorgen op stap dus. Waarom zou je nog vertrekken? Enerzijds voor de overweldigende natuur! Yosemite staat hoog boven ons favorietenlijstje. Kleppers als Glacier Point, Tioga Road, Meadows, El Capitan, de watervallen,… moét je gezien hebben. Een paradijs voor wandelaars, klimmers, fietsers, kajakkers,… Maar ook wij hebben er op onze manier erg van kunnen genieten. Ook hebben we geen spijt van de route langs de kust. Die was ruw, op veel plaatsen minder toeristisch en er waren heel wat wilde dieren te spotten (zeeleeuwen, zeehonden, arenden, rare vogels, herten, …). In de winter is er ook walvistrek, met maar liefst 20 000 stuks die van Alaska naar het zuiden trekken is de kans om er te spotten, erg groot. Voor de walvisfans misschien hét moment om naar daar af te reizen? Wat ook niet op je lijstje mag ontbreken is wandelen tussen de eeuwenhoge seqouia’s en redwoods. De rust is onvoorstelbaar en de bomen zijn er zoooooo groot. :-) Wij deden: Muir Woods, Giant Avenue, Mariposa Grove. Zet die auto aan de kant en wandelen maar (ook veel toegankelijke paden! ;-)). Twee dorpen om nooit te vergeten: Bodie: het verlaten goudzoekersdorp was één van de meest fotogenieke en inspirerende plekken op onze reis. Ook het 'echte' (en nu-nog-niet-toeristische) dorp Ferndale gaf ons het echte 'Amerika-gevoel'. Met oude saloons, hotels, mooie gebouwen en gezellige sfeer. Een klein stukje hart liet ik achter in San Francisco. Een fantastische stad. De grote variatie aan activiteiten, dé rode brug, de aanwezigheid van water, en de mensen. Iedereen mag hier gewoon zichzelf zijn. Dat voelt zo goed. Er is voor elk wat wils. Van de toeristische highlights tot verscholen pareltjes. Wat ons zal bijblijven: het MoMa, de Chinese Buurt, dé Golden Gate Bridge, het lekkere eten, de goede wijn, de hippiewijk, Barry Wiet die her en der opduikt, kleurrijke huisjes, het Golden Gate Park. En jammer genoeg heeft de armoede ons ook erg geraakt. Sommige mensen worden simpelweg op de verkeerde plek op het verkeerde moment geboren. Las Vegas is alles wat je in je hoofd hebt en dan nog eens x 1000. Om ter groot, groter, grootst. Om ter fake, faker, fakest. Alles kan, als je maar betaalt. Goed om eens meegemaakt te hebben, maar voor mij persoonlijk té druk. Langer dan twee dagen hoefde dit voor mij niet. Maar smaken verschillen, natuurlijk! Je verplaatsen in Californië. Wij huurden (al meermaals) via Tioga Tours een auto. Voordeel: het is altijd in orde, mocht er iets zijn, heb je hen als tussenpersoon en ze geven ook goed advies. Ook de verzekeringen zijn helder en duidelijk omschreven. Rijden in Californië is goed te doen. Ik ben een ervaren chauffeur, maar er zijn een paar punten die het autorijden gemakkelijker maken in Amerika dan in Europa. Enerzijds is er (algemeen beschouwd) minder verkeer, er zijn de brede wegen, de goede aanduiding en de simpele verkeersregels. Rood is rood en groen is groen. Maar in Amerika heeft de hoofdweg altijd voorrang. Er zijn geen voorrangen van rechts. Het bord ‘Stop all ways’ is dan weer een eerlijke manier om een druk kruispunt te nemen. Wie het eerste aankomt en stopt, vertrekt ook als eerste, de tweede erna, enzovoort. Wat waren moeilijke punten. In grote steden kan een autostrade met 7 of 8 rijvakken overweldigend overkomen. Inhalen mag langs links en rechts, goed uitkijken is de boodschap. Maar: mensen zijn ook hoffelijk. Zit je even verkeerd? Gebruik je richtingaanwijzer: dan zullen veel mensen je laten invoegen. De kustweg was ook een pittige. Vooral het vele bochtenwerk en de niet-consequente aanduiding maakten het inschatten moeilijk. Las Vegas centrum was niét leuk om rond te rijden. Er is veel verkeer, maar er zijn vooral ook véél voetgangers. Die nemen het niet altijd nauw met verkeerslichten. Maar voor de rest: prima! Amerikanen hebben enkele vreemde gewoontes: ze zijn zot van ijs. Ijsblokjes, wel te verstaan. Ze droppen die overal in. Overal vind je grote machines die op volle toeren draaien en waar op elk tijdstip van de dag wel iemand een emmer met ijsblokjes vult… (Waarvoor, in hemelsnaam?! ;-)) De vloerbekleding is altijd vast tapijt! Je vindt het in alle afschuwelijke kleuren en met afschuwelijke patronen. Ik ben er geen fan van… Alles maar dan ook alles is van plastic. Zelfs in restaurants krijg je soms plastic borden, plastic bekers en plastic bestek. Meestal zit dit ook nog eens in een plastic zakje. Papieren bekers zitten ook verpakt in plastic… Amai! Vreselijk. Over eten en drinken in Amerika. Eten is veelal ongezond. Alles wordt gefrituurd, op veel menukaarten is er gewoonweg geen gezonde keuze. Behalve ceasar salade, die vind je overal – maar ben je na drie keer wel moe. Voor twee hamburgers met friet betaal je 50 dollar. Dat is dus erg duur. Een gezonde maaltijd voor 2 personen met groenten en vis/vlees zit ruim rond 150 dollar. Dan zwijgen we nog over een glas wijn. Ook een gevuld winkelmandje in de supermarkt is duurder dan bij ons. De porties die je krijgt in restaurants zijn altijd té groot en vallen enorm zwaar op de maag. Eens Amerikaans ontbijten moét je gewoon gedaan hebben, maar voor de rest van de dag, hoef je niks meer te eten. Het drinken dan… Overal krijg je water, dat is positief. Over de ijsblokken had ik het al. Een refill frisdrank of koffie zit meestal in de prijs. Positief bevonden is de koffie: overal te verkrijgen en de Amerikaanse favoriet: te bestellen in een drive thru. (Dat hebben we uiteraard voor de fun ook eens gedaan.) De wijn is erg lekker (proef: wit Chardonnay, rood Zinfandel). Bier is bier (niet zo goed als het Belgische) maar: lest de dorst en ze doen er geen ijsblokken in. Ook de 0% alcohol is best te pruimen. Ons besluit: lang leve toegankelijk reizen. Het was voor ons echt genieten! We komen graag nog eens terug voor de mooie natuur, dieren en San Francisco. Meer over onze avonturen lees je hieronder in onze blog!
0 Opmerkingen
Las Vegas. Iemand zei me vooraf: 'Sofie, gewoon je verstand afzetten en gaan.' Dat lijkt toch iets moeilijker dan gedacht. In Las Vegas is het nooit stil. Er is een massa mensen. Ze stromen door alle kieren en gaten naar binnen en buiten. Overal flikkeren lichtjes, zijn er reclameborden, aankondigingen. Ze schreeuwen: kijk naar mij, nee, naar mij, nee, naar mij! En dan is er het onophoudelijke geluid. Van gokmachines, van muziek die alles overstemt, van gillende meiden of roepende mannen, van de straatartiest die een cent wil verdienen, van het koppel dat een gesprek probeert te voeren maar toch moet roepen. Wat een soep is Las Vegas. Alles is nep: een neppe Eiffeltoren, neppe kanalen met bootjes, neppe restaurants die de sfeer van een ander land moeten oproepen (de decorbouwers leveren hier wel puik werk),... Het paradijs voor wie zich helemaal wil laten gaan: en wil dansen, en wil gokken, en wil shoppen, en wil trouwen, en wil scheiden, en wil zwemmen, en failliet wil gaan. Een kleine hel voor gevoelige oortjes. We zijn blij dat onze ouders ons op een gezonde manier hebben geleerd met geld om te gaan. Wat is het triest sommigen 's ochtends aan dezelfde gokmachines te zien zitten dan waar wij ze de avond ervoor het laatst zagen. In alle hotels telt de lift drie standaardknoppen: weddingchapel, casino, pool. Een knopje 'hulpverlener' zou soms niet slecht zijn. Wij laten alles op ons afkomen, bekijken alle geks vanop een afstandje. We lopen de bekende straat 'The Strip' af en wandelen van het ene hotel naar het andere. Het is helemaal niet zo vreemd dat je een hotel binnenstapt waar je geen kamer hebt geboekt. Elke plek heeft zijn 'surplus' waarvoor iedereen welkom is: een speciaal casino, een shoppingcenter, flamingo's in de achtertuin, een theaterzaal waarvoor je minstens 600 dollar betaalt voor een optreden van Adèle, ... Hier is echt alles mogelijk, zolang je maar met de dollars zwaait. En uiteraard laten we ons verleiden om een souveniertje te kopen. We vergapen ons aan de licht- en geluidsshow van de fonteinen van een hotel dat wij niet kunnen betalen. We eten soms lekker, soms (on)gezond. En uiteraard spelen we eens op een gokmachine. En uiteraard verliezen we onze maximum inzet: 20 dollar. ;-) Oh ja... Die prangende vraag of we opnieuw getrouwd zijn in Vegas? What happens in Vegas, stays in Vegas... En dan zit onze reis er volledig op. We proberen vloekend uit het drukke centrum te rijden met de huurwagen. Ik zet Wouter af bij de luchthaven en zet dan de huurwagen af bij het verhuurverblijf. Alles verloopt vlot. Onze Garry XL kan in één stuk overgedragen worden aan de volgende toerist. Vanuit het verhuurcentrum vertrekt een bus naar de luchthaven. Ik betrap manlief bij het nuttigen van een warme chocomelk. ;-) In de luchthaven blijven we nog een poos wachten op vertrek. Want... ah ja... Het toilet is stuk op het vliegtuig. Roger moet nog een vervangstuk bij de Gamma halen. En als dat allemaal gefikst is (ruim 2 uur later) kunnen we richting Heathrow vertrekken. Je laatste dollars kan je uitgeven in het casino van de luchthaven (dit is geen grap... ;-)) We zijn braaf op het vliegtuig en "slapen" het grootste deel van de tijd. Het andere deel kijken we naar de film Astroid City - een ongelooflijke aanrader. ;-) In de luchthaven van Londen hebben we geleerd: neem het heft in eigen handen. We claimen een rolstoel en gaan zelf naar de gate. Dat gaat gelukkig erg vlot. En dan zijn we erg blij wanneer we weer een gekend gezicht zien staan in Brussel. Thuis wacht ons klein pluizebeest. Toegegeven: we hebben ze gemist. :-) We hadden nog wat tijd willen doorbrengen in Mammoth Lakes, de bergen en meren zorgen voor feeërieke plaatjes. Niet zo vreemd. Deze streek is vooral gekend als wintersportgebied en dat is het te zien aan het bruisende centrum: winkeltjes, een bakkerij, restaurantjes,... Maar ook nu zullen we nog eens moeten terugkomen om die bosbeer te zoeken... ;-) Wij trekken alweer verder. Normaal zou onze volgende stop Death Valley zijn. Helaas hebben we ons verblijf moeten annuleren. Enkele weken geleden zijn er zware overstromingen geweest (in het midden van de woestijn), daarbij is er heel wat schade: de enige hoofdweg in het dal is weggespoeld. Eind oktober voorspellen ze dat de hoofdweg weer gerepareerd is, maar dat is toch nog een maand wachten en dus: wijziging van plannen. Toch opvallend hoe we tijdens deze rit weer in een totaal ander landschap terechtkomen. Een dor gebied met plukken groen en hier en daar een oase. De thermometer geeft hoge waarden aan. Bijzonder dat er hier planten kunnen groeien. Onderweg rijden we ook langs een gebied waarover weinig geweten is: Area 51. Op de gps staat het blauw gearceerd. Maar het Amerikaanse leger zou hier heel wat geheime proeven uitvoeren en een geheime basis hebben. Een gebied zo groot als België... En vooral ook absoluut ontoegankelijk voor curieuzeneuzen. Grote hekken, camera's, beveiligingstorens, vliegtuigtorens, wegen, ... Op de gps: blauw gearceerd. Dit is ook de regio waar de meeste UFO's gespot worden. De enige UFO die ik zag, was die op de passagierszetel. ;-) Ons lijkt het dat de waarnemingen eerder iets te maken hebben met Area 51 en al wat het daglicht niet mag zien... We rijden nu rond in de staat Nevada. Het is duidelijk dat wonen in deze staat niet zo evident is. Het is er dunbevolkt. En dat is niet vreemd, want dit zou de droogste staat van de Verenigde Staten zijn. Omdat een mens niet graag 'te droog' staat, zijn er in deze staat dingen legaal die nergens anders in Amerika legaal zijn: zoals prostitutie én gokken. Laat dat laatste dan ook een grote bron van inkomen zijn. In Nevada kan je ook op één dag trouwen én ook op 24 uur scheiden. Wij rijden naar de grootste stad in deze staat. Laat dat nu net de plek zijn waar al deze gekheden in duizendvoud gestimuleerd en aangeprezen worden... Welkom in Las Vegas. Het is een ochtend met wat praktische taken: de koffer die niet meer dichtgaat, al is de inhoud hetzelfde gebleven. Dat is voor mij een even groot mysterie dan de sokken die verdwijnen in de wasmachine. Daarna alweer die koffers in de kofferbak gooien. Allicht het meest hatelijke klusje aan rondreizen: almaar in en uit. Na het uitchecken nog even de tank volgooien bij het Grizzly Tankstation. (Gelukkig zag de uitbater er aaibaarder uit dan de naam doet vermoeden.) En dan kunnen we alweer de baan op. Vandaag staat de Tioga Pass op het programma. Die vertrekt vanuit Yosemite (geen straf!) en kronkelt dan naar de ongekende hoogte van 9,945 voet. Mijlen, voeten, ze hangen mijn voeten uit. Maar simpel gezegd doe je 9 945 x 30 centimeter en dan kom je er ongeveer. Hoog dus. :-) Het uitzicht is zeer gevarieerd. Van meertjes zonder beertjes (die zitten er, maar hebben we niet gezien). Naar ruwe rotspartijen, naar bossen en talloze uitkijkpunten. Wij stoppen veel. Erg veel. Ook niet in een maateenheid uit te drukken. Maar wat is dit een wonderlijke weg. De vele wegenwerken even buiten beschouwing gelaten want die heb je om de honderd meter (geen idee hoeveel voeten dat zijn… ;-)). Het is al ver over de middag als we de pas over zijn. We besluiten de dagschotel te bestellen bij José zijn diner: een slaatje (lees: sla – veel sla), daarna een burito met een soort goulashvulling en bruine bonen met rijst (lees: zwaar – erg zwaar). Genoeg om nog de rest van de dag op door te gaan. De volgende stop op het verlanglijstje is Bodie. Dat is even van de route afwijken én op een onverharde weg rijden. Maar we hebben het er voor over. Een toegangskaartje kost 8 dollar per persoon. En dat is het meer dan waard. Bodie is een verlaten goudzoekersdorpje. Toen de goudmijn uitgeput was, besloten Jan en Alleman er vandoor te gaan. Alles lieten ze gewoon achter. (Het goud allicht niet.) Nu is het een ‘spookdorp’. Alles is nog intact gebleven. Het spreekt tot de verbeelding en de fotograaf in mij vindt dit een geweldige plek om te vertoeven. Helaas: het is ondertussen bijna 18u, de benen zijn moe en we moeten nog een uur naar ons hotel in Mammoth Lakes. Volgens Wouter zitten hier geen mammoeten – wat een teleurstelling ;-). Volgens de receptionist zitten hier dan wel veel beren. Die verzot zijn op Belgische billetjes… (vermoeidheidsgrapje!) Alle etenswaren moéten uit de wagen. De deuren hebben hier een extra slot. Hopelijk kom ik geen harige vriend tegen deze nacht. Onze reis loopt stilaan ten einde. Maar wat zijn we dankbaar dat we dit allemaal konden en mochten doen. Wat een bijzonder mooi natuurpark is Yosemite! Mensen met een goede conditie kunnen hier gerust twee weken wandelen en niet verveeld raken. Op diverse plekken starten kleine lussen, langere wandelingen, dagtochten en klimtochten. Ook kayakken of met de fiets het park verkennen kan gerust. Wij doen het met de dingen die we zelf kunnen en genieten vooral van al dat schoons om ons heen. Een slingerende rit brengt ons naar Glacier Point. Op deze klif heb je een uitzicht over de vallei van Yosemite. Van daaruit kunnen we de Halfdome goed zien liggen. Het uitzicht is fenomenaal. Speciaal voor Wouter (mopje! ;-)) hebben ze er rolstoeltoegankelijke paadjes aangelegd zodat we rustig van de ene uitkijkpunt naar het andere kunnen wandelen. Wie hier is, moét dit gezien hebben. Daarna rijden we verder naar de Mariposa Grove. Dit bos bestaat uit seqouia’s. Deze zijn iets minder hoog dan de redwoods die we eerder zagen, maar zien er wel robuuster en stoerder uit. De gewone bezoeker moet de wagen aan de voet van de helling achterlaten en wordt met een shuttlebus iets hogerop gebracht. Van daaruit loopt een stevige wandeling naar de Grizzly Giant, een imposante kerel met takken zo dik als boomstronken. Gelukkig mogen mensen met een beperking de shuttlebus met de wagen volgen en mogen ze de auto parkeren op een parking dicht bij de grootste bomen. Van daaruit vertrekt een rolstoelpad… Over toegankelijkheid gesproken. Wouter is alleszins in de wolken dat hij dit kan/mag meemaken! En ik ook natuurlijk! Na al dat moois, is het aan ons om al wat we vuil hebben gemaakt een beetje proper te maken. In Mariposa is een wassalon en daar trekken we heen. Ik vind een wassalon een rustgevende plek. Het ruikt er lekker. Iedereen is bezig trommels te vullen of leeg te maken en je kan ook de jackpot winnen… De wasmachines werken enkel op kwartjes en daarvan hadden we er niet genoeg in bezit: dus briefjes ruilen voor munten. Helaas hadden we enkel een briefje van 20 dollar in de aanbieding. Daar krijg je zomaar 80 kwartjes voor in de plek. Loop ik nu rond met een kilo aan munten… ;-) Daarna is het alweer tegen acht uur. Voor ons avondeten doen we Amerikaans. We gaan een burger eten in de plaatselijke diner. Het zit er stampvol, dat kan geen slecht teken zijn. De inrichting van deze familiezaak is fenomenaal, de burger best lekker (maar zwaar, zo zwaar). Moe maar voldaan én met een propere onderbroek aan kruipen we snel in bed. :-) Zowel Wouter als ik hebben toch wat last met vroeg opstaan, maar dat is buiten vandaag gerekend. Onze kleren liggen klaar, onze rugzak hebben we gisteren al gevuld. We hoeven alleen maar enkele koele drankjes en ons luchpakket mee te nemen. Het is rustig onderweg. De zon doet de toppen van de bergen blozen. En wij kunnen niet wachten om in Yosemite te zijn. Aan het park moet je een weekkaart kopen voor 35 dollar, dan kan je vrij in en uit rijden. Dat is zeker het geld waard want wij gaan zowel vandaag als de komende twee dagen het park verkennen. Voor de eerste dag staat (rustig) wandelen op het programma: een waterval bekijken, in de meadow van het landschap genieten, ons vergapen aan de Halfdome en El Capitan. Zotte klimmers spotten op de vertikale bergwanden en ongelooflijk hard genieten van al dat moois. Het vroege vertrekken loont: als wij koers zetten richting uitgang van het park, dan staan anderen in file aan te schuiven. Omstreeks 16u zijn we terug in Mariposa. Nog even de tijd voor een powernap voor we iets lekkers gaan eten. We slapen deze ochtend een beetje uit voor we Van Dixon naar Mariposa rijden. Hoewel er slechts de helft kilometers dient gereden te worden, geeft de gps toch weer 3,5 uur rijden aan. Onderweg houden we halt in Lodi: een dorp dat gekend staat voor zijn vele wijnhuizen, brouwerij en winkeltjes. Maar het is zondag: en dat betekent voor heel veel gezinnen kerkdag. In een gemiddeld dorp vind je verschillende kerken (en geloofsovertuigingen) naast elkaar en die religies worden zeer actief beleden. Al enkele keren poogden lieve dames me te bekeren: helaas. Het is niet gelukt. ;-) Na de mis, stromen de gezinnen naar de restaurantjes. Velen van hen liepen de brouwerij van Lodi in. Want naast wijn, hebben ze daar ook bier én lekker eten. We schuiven aan voor een lunch en vergapen ons aan het mooie gebouw. Voor de wijnliefhebbers: ik proefde in Lodi de wijnen gemaakt met de Zinfandeldruiven en moet zeggen dat ik fan ben. Een heel zachte, rode wijn. Een beetje zoals Malbec, maar (nog) beter... ;-) Voor we naar Mariposa doorrijden, stoppen we in Jamestown. Alweer een zeer far-west-dorp. Met de gevels uit westernfilms en veel antiek- en brocantewinkeltjes. We snuisteren wat rond en doen het rustig aan. Het is alweer avond als we in Mariposa toekomen. Dit is het laatste redelijk grote dorp voor het natuurpark van Yosemite. Voordeel: een kamer is hier ongeveer de helft zo duur dan verblijfplaatsen in Yosemite. Nadeel: het duurt zo’n uur voor je in het park bent. Als je de grote toeristenbussen wil vermijden, wordt er aangeraden om vroeg in het park te zijn. Onze wekker staat de komende dagen om 6 uur. Hopelijk kunnen we zo de rush voor zijn… Deze ochtend zijn we vertrokken vanuit ons huisje in View Crest Lodge. Een erg fijne plek om te verblijven: zeker aan te raden. Het belooft een straffe rit te worden: er moet een dikke 500 kilometer worden overbrugd en dat zal ruim zes tot zeven uur in beslag nemen (zonder stops). Het eerste deel van de rit gaat over brede banen die slingeren, maar niet wagenziekmakend zijn. ;-) Het tweede deel van de rit gaat over autostrade: drie-, vier of nog meer baansvakken. Het is verbazend te merken dat het landschap snel veranderd. Van kustweg naar hoge bomen, naar droge heuvels, naar vlaktes met allerhande fruitbomen, naar vlaktes met niks. We stoppen onderweg enkele malen om de benen te strekken en even wat afleiding te hebben van de gele middenlijnen. De eerste pauze is in Weaverville, in dit dorp waren (en zijn) Chinezen gevestigd. Er was veel hongersnood in China en enkele kwamen tijdens de ‘Goldrush’ hun geluk beproeven. In Weaverville stampten zij een gemeenschap uit de grond. Ze behielden hun Chinese tradities en gebruiken. En ze bouwden er een tempel die drie geloofsovertuigingen huisvestte (het Boeddhisme, Taoïsme en Confessionisme). Grappig weetje: deze tempel heet ‘Joss’House’, Joss is een Amerikaanse verbastering van Dios, wat dan weer Spaans is voor God. Onder leiding van een gids mochten we even in de tempel, die nog steeds actief gebruikt wordt, binnenkijken. Wie in de buurt is: stoppen maar! Na Weaverville houden we halt in Redding. Turtlebay heeft een mooie brug, een park, soortement Technopolis en lunchplek. Wij versterken de innerlijke mens en maken een ommetje over de brug. En dan is het alweer tijd om door te karren naar Dixon (dicht bij Sacramento). Veel valt er niet te beleven in Dixon. Behalve dan de zovele drive thru’s en fastfoodketens. We liggen snel in ons bedje en kijken stiekem uit naar onze volgende verblijfplaats. Het zit een beetje tegen vandaag. Wouter had een route voorzien door Fern Canyon: hier zijn stukken uit Star Wars en Juressic Park gefilmd. Maar de weg is afgesloten door wegenwerken. Een dikke rode streep door de rekening want daarvoor zijn we deels naar hier gereden. De wegenwerken zijn even talrijk aanwezig dan in ons kikkerlandje… Om de zoveel kilometer is het vertragen en wordt er aan het wegdek gewerkt. Uiteraard hebben we ook een B-plan: we proberen het pad waar de elken zitten. Maar ook daar geen geluk want door aanhoudende droogte heeft de brandweer een stuk land gecontroleerd in brand gestoken. De mooie elken hebben hopelijk een veiliger plekje gezocht. Maar ja… Zo zijn er natuurlijk geen beestjes te zien. Er zit niks anders op dan wat uitzichtpunten langs de kust af te gaan en te hopen dat we de zeeleeuwen die we vanuit ons huisje kunnen horen ook echt te zien hebben. Helaas. We rijden elk wegje af, kijken om elk hoekje en wandelen een flink stuk pad af. Horen kunnen we ze wel, maar zien niet. Dan maar wat rustig aan… Een wandeling tussen de grote bomen, wat vitamine zee opsnuiven, wat ambetant wezen omdat de weg is afgezet, een gezelschapsspel spelen en wat rusten. Morgen gaan we weg van de kust, het binnenland in. Er moet meer dan 500km overbrugd worden. Benieuwd hoe het landschap er dan zal uitzien! Afgelopen nacht logeerden we in Fort Bragg. Maar veel behalve het schemerdonker hadden we niet gezien. Tijd dus om de omgeving te verkennen. Niet ver van ons motel is er het ‘Glassbeach’. Wat verderop was er een glasfabriek, restanten glas kwamen in het water terecht. Door de golven en wind werd het glas ‘gewassen’ tot ronde keien in diverse kleuren. Helaas namen toeristen de afgelopen jaren zoveel keien mee naar huis, dat het ver zoeken is naar een glazen steen op het strand. Desalniettemin is dit strand het bezichtigen waard. Zeehonden liggen te zonnen op rotsen (en worden ook wel eens weggespoeld), de golven zijn hoog en de oude spoorbrug over de kreek is een mooi plaatje. Met zoute lippen stappen we in Garry XL. Het eerste deel van de weg verloopt soortgelijk als die gisteren: moeizaam, bochtig, steil. We wijken wat af van onze route om de ‘Avenue of the Giants’ af te rijden. Helaas: wegomlegging. Gelukkig: alweer heel mooie wandelingen tussen reuzen van bomen. Deze sequoia’s hebben een speciale bast die hittebestendig is. We bllijven verbaasd over de rust die tussen die we ervaren. Is het het naalden bospad? Of de wuivende kolossen? Fijn dat er veel toegankelijke wandelingetjes zijn. Wij genieten ervan. De laatste stop voor onze eindhalte is die in Ferndale. Dit typische Amerikaanse dorp heeft erg veel westernallures. Alles is netjes onderhouden en de inwoners kijken alvast erg uit naar Halloween. Wij vergapen ons aan de mooie gevels. Nee, dit is geen decor dat enkel in de films voorkomt. Echter kan je het niet hebben. Het is alweer bij zeven uur wanneer we landen in onze verblijfplaats ‘View Crest Lodge’. Ons huisje kijkt uit op de oceaan. We zien alweer een prachtige zonsondergang. Op de achtergrond horen we zeeleeuwen ‘blaffen’. Misschien komt er wel eentje aanbellen om aan te schuiven bij het diner. ;-) Morgen doen we het rustig aan, want de dag erna staat een lange rit naar Sacramento gepland. |
Deze reis
Wat wil je weten? - Algemene indruk - Las Vegas - De woestijn & Area 51 - Bodie - Tioga Road - Mariposa Grove - Glacier Point - El Capitan - Yosemite - Jamestown - Lodie - Redding - Weaverville - Noordkust - Sunset - Ferndale - Avenue of the Giants - Fort Bragg - Mendocino - Fort Ross - Bodega Bay - Point Reyes - Muir Woods - SF Painted Ladies - SF Finance District - SF Schrijverswijk - SF Chinese wijk - Legion of Honor - SF Golden Gate Park - SF Haight/Ashbury - SF Palace of fine arts - SF Pier 39 - SF Fisherman's wharf - SF Golden Gate Bridge - SF MoMa - Vlucht - Onze Route |