Om onze reis mooi af te sluiten kleefden we er nog een dagje Porto aan vast. Met als hoofdbezigheid: genieten! Genieten van een boottochtje, de mooie uitzichten, terrasjes, vis en... Porto natuurlijk!
0 Comments
Valença ligt pal op de grens met Spanje. Vanaf de ommuurde stad (of het fort) heb je een prachtig uitzicht over de rivier de Minho en de omgeving. De meeste bezoekers (Spanjaarden) komen hier om (goedkoop) linnen te kopen. Wij waren dan weer geïnteresseerd in de Romeinse resten. Zeker een ommetje waard! We stopten ook nog eens bij de tuinen van Ponte de Lima. Volgens velen één van de mooiste in Europa... Nuja. Mooi, dat wel, maar toch niet zo spectaculair als gedacht! Culturele hoofdstad van 2012 Guimaraes stond bovenaan ons lijstje met te bezoeken steden in Portugal. Niet alleen om zijn imposante kasteel en middeleeuwse burcht. Maar ook om zijn pleinen, steegjes en kunstwerken die je (soms) letterlijk tegen het lijf loopt. Guimaraes was de eerste Portugese hoofdstad. Het kost niet veel moeite om je in een oogopslag in een ander tijdperk te bevinden. Van de Middeleeuwen gaat het verder naar de Kelten. Want net buiten Guimaraes, ligt de site van Briteiros. Deze resten van een Keltische vesting zijn op zijn ruw en robuust. Ook ‘de hoofdstraat’ dateert uit het stenen tijdperk en is niet toegankelijk voor mensen die niet goed te been zijn. Al kan een grote dosis koppigheid en helpende hand ook al wonderen verrichten… ;-) (En ben ik dus best wel fier op deze prestatie, zonder ongelukken!) En dan begint de grootste uitdaging van de dag (al wisten we dat niet vooraf): op zoek naar de kathedraal van Braga. Pelgrims gaan op de knieën meer dan 600 trappen op om verlossing te vinden bij de Bom Jesus. Prachtig gebouw maar wisten wij veel dat er zo’n drietal andere kathedralen in een straal van 2 kilometer rond deze stonden…? Zoekt u de mooiste zelf maar uit… ;-) Viana de Castelo is een aardig vissersdorp (nuja –stadje) aan de monding van de rivier de Lima en de Atlantische Oceaan. Vanaf de kathedraal heb je een prachtig uitzicht over de baai en de kustlijn. De dapperen trotseren twee kilometer trappen, voor de slapperen (eh, wij?!) is er de ‘Funicular’ of het kabeltreintje dat je voor een klein prijsje naar boven en beneden brengt. Als de maag roept, gaat het naar een lokaal visrestaurantje waar we kunnen smullen van een vers gevangen visje! Het enige nationale park van Portugal is Penedes de Gerês. Dit park is volgens onze reisgids vooral gekend voor zijn ruwe natuurpracht en wilde beesten. Lees: wolven, paarden en koeien (die laatste twee zijn niet te onderschatten, natuurlijk ;-)). De toegangspoort van dit park ligt ongeveer op een half uurtje van ons stenen huisje. In het informatiepunt geven ze graag nutteloze info in gebrekkig Engels (een kaartje zou handig zijn, bijvoorbeeld). Dat er grafheuvels zijn en dat je er met de wagen naartoe kan. Dat wij eigenzinnig de benenwagen nemen omdat je enkel de straat hoeft over te steken en dat het slechts om enkele honderden meters gaat. Onze VW-golf voert ons over kronkelige (smalle wegen) naar Soajo. Dit dorp is gekend voor zijn typische opslagplaatsen voor graan en andere levensmiddelen. Kijk zelf maar naar de foto’s en beaam dat het toch wel ‘speciaal’ is. Daarna zoeken we op aanraden van onze informatiepuntmeneer naar een ‘lagune’ die onvindbaar is en hebben we bijna twee keer een frontale aanrijding… Over de kronkelige baantjes, tussen –wilde- paarden en koeien (Lees: ze lopen los, ze hebben geen schrik voor mensen/auto's), gaat het naar Penada. We doen alle trappen tot de kerk en bedanken onze Engelbewaarder die ons op de voet (of op de pedaal) volgt deze reis. Daarna gaan we over de bergpas terug richting Acroz de Valdevez. Op aanraden van onze eigenaars eten we in het restaurant ‘op de pot’ of ‘de pot op’ (vrij vertaald). Jammer genoeg belanden we daar ook op thuis… Tja, het kan niet altijd –raak- zijn, zeker? ;-) Dit oudste Portugese dorp ligt langs de rivier de Rio en is vooral gekenmerkt door zijn Romeinse brug met 31 spitsbogen, zijn siertuinen en de esplanade langs de rivier. Op zondag, is het rustdag en dan komen alle mannen en vrouwen uit de wijde omgeving (na de kerkdienst) flaneren op de ‘boulevard’. Lees een betegeld pad van 100 meter lang. Ze zijn op hun Paasbest uitgedost en komen vooral om bekeken te worden en om een terrasje te doen. De parking staat overvol, wat het uitzicht een beetje verknalt. Door zijn ligging, trekt het ook veel pelgrims die op weg zijn naar Compostella. Ik, persoonlijk, zou iedereen aanraden om op een andere dag naar Ponte De Lima af te zakken. Maar Wouter vond het gezellig druk. ;-) Een voorsmaakje vind je hieronder! Uitslapen op zondag? Vergeet het! Door enkele welgemeende kanonschoten in het dorp op de berg voor ons en de gigantische luidsprekers op de berg links van ons word je op zondag stipt acht uur uit je bed gehaald. Lees geschreeuwd en gejankt met de schuldbelijdenis en de testamenten. Het geheel wordt keurig afgewisseld door voltallige dorpsgebeden. Ze zijn met velen, dat hoor je. Hij heeft zijn best gedaan, de pastoor. Ik begrijp niet wat de Hij zegt, maar hij doet het met passie, zoals een pastoor hoort te zijn. En ook de koorknaap die achter het altaar staat, zingt met hooggevleugeld stemmetje alle tussenzangen door de micro. Hij krijgt wellicht een aai over zijn bol en… als tweede het heilige lichaam van de Heer. Ondertussen proberen ze hem in de kerk van het andere dorp (voor ons) hardnekkig de mond te snoeren, door moderne liederen vol ruis op cassettes te draaien. Het zijn geen klassieke liederen, het heeft meer weg van het Onze Vader gezongen door Christoff. Met de nodige schwung en waarschijnlijk ook een polonaise door het gangpad. En kanonsschoten. Knallen. Tientallen. Enkel en alleen om de andere pastoor een loef af te steken. Maar ook dat brengt hem niet van zijn voetstuk. Hij gaat door. Tot het bittere einde. Begint u allen uw zondagochtend in vrede. Amen. Vergeet alle romantische beelden die ik u tot nu toe van Portugal geschonken heb. Portugal is een fijn land, MAAR onze lieve vrienden hebben nog veel te leren. Op gebied van toerisme, op gebied van zaken aanpakken, op gebied van autorijden én op gebied van infrastructuur. De 125 kilometer over bochtige smalle wegen, die ik vandaag teveel gereden heb, komen door de verschrikkelijke aanduidingen… Pijlen staan meestal na de afslag (handig!) en als er een pijl staat, dan is het zeker niét nodig om een vervolgpijl te plaatsen. M.a.w. trek uw plan! Oké, we hebben geen gps. Oké, we lezen ouderwets de kaart (en in 90% van de gevallen doet Wouter dat super). Maar nog nooit hebben we ons zo vaak misreden. Laten we duidelijk zijn: NERGENS op de halve aardbol waar wij al gekomen zijn, is het zo lastig om de weg te vinden… Dus Portugal: doe er iets aan! Vandaag was het een overgangsetappe en reden we Noordwaarts. Mits een ‘kleine’ omweg in de Douro-vallei. Deze vallei telt immers de duizenden wijnranken waarvan Port gemaakt wordt. Enkele jaren geleden kochten we in Lissabon een fles Fonseca. Die viel ons zo goed in de smaak, dat we wel eens graag het wijnhuis wilden bezoeken. Volgens de website was dit zeer gemakkelijk te vinden… De realiteit… ;-) Gelukkig zijn we nogal doorduwers en vonden we (een uur en half later dan gepland) toch het wijnhuis. Mits een kleine prijs, kon je wandelen door hun wijngaarden en kreeg je ultramodern uitleg (in het Nederlands!) met een audiogids. Daarna mochten we op het domein drie Portjes proeven en kregen we nog wat extra advies. Spijtig dat we met het vliegtuig zijn… Anders hadden we wel wat (meer) flessen meegebracht. Wie proeven wil, zal snel moeten zijn… ;-) Tot binnenkort? Casa MDM? Misschien is het nog nuttig om weten dat we uiteindelijk onze eindbestemming hebben bereikt. Tussen grote haken, ook hier hebben we een uur rondgereden vooraleer Quinta Do Olival te vinden… Later meer! Een wandeling in de vallei aan de rivier lijkt op het eerste gezicht een prima activiteit bij temperaturen rond de 34 graden. Maar dat is het niet als enkel schamele struiken mimosa je tegen de zon beschermen. Een goed bewandelbaar pad, dat wel, een leuke omgeving, dat zeker. Maar de brandende vuurbol zorgt ervoor dat we na een uurtje al rechtsomkeer maken. Wat er van ons overblijft zijn twee flessen met botten, vet en vlees. Het water dat we onderweg hadden uitgedronken, vormt een klein riviertje op het pad. En het duurt toch wel zeker tien minuten voor de auto-airco zitten tot we onze normale proportie aannemen. Te warm om te wandelen, betekent niet te warm om een stad te bezoeken. Over kronkelbanen en door kleine dorpscentra bereiken we na veel gevloek: ‘Verdomme, waar ligt die hoofdbaan?’ ‘Ze staat op de kaart, maar is niet te vinden…’ Viseu. Een prima plan zo blijkt, want behalve gezellige pleintjes en terrasjes heeft het heel wat te bezichtigen. Tegeltjes, enkele fijne musea (schilderkunst, zeker bezoeken!) en een romaanse kathedraal. Minder toeristisch dan Coimbra, maar zeker zo mooi! Het einde van de dag sluiten we af met een typisch Portugese maaltijd, bij een typisch Portugese familie. Mama bedient, kleinkind vertaalt, dochter kookt, papa ruimt af… Simpel maar overheerlijk! Misschien is het wel de verbeelding die ons ertoe aanzet om telkens op zoek te gaan naar Romeinse resten. Bij mozaïeken, indrukwekkende stadsmuren en imposante triomfbogen, kan een mens niks anders doen dan dromen van stoere Romeinen in een strak pak. ;-) Wie van dromen houdt, krijgt net buiten Coimbra in Conimbriga al dat moois te zien. Dit zijn misschien niet dé mooiste Romeinse resten van Europa, maar ze zijn een ommetje meer dan waard. Het duurt ook niet erg lang vooraleer je over de autostrade terug wordt gekatapulteerd naar het moderne leven. De universiteitsstad Coimbra ligt een kwartiertje van Conimbriga. Een wirwar van trappen en steile steegjes brengt je naar het hoogtepunt van de stad, namelijk de universiteit. En toegegeven: ik twijfel of ik volgend jaar geen studie Portugees (& Portugese literatuur) zou beginnen… ;-) Wie naar de universiteit komt, moet zeker een toegangsticket kopen om de aula, toren & bibliotheek te bezoeken. En de barokke bibliotheek… Tja… Daar zijn bijna geen woorden voor. Metershoge kasten vol antieke boeken, plafondschilderingen en gouden bogen. Houten ladders en balkonnetjes. Hier en daar ook een vleermuis om de insecten weg te houden en vooral sereniteit. Dit is de mooiste bibliotheek die ik al ooit gezien heb en past zo in één of ander (Harry Potterig) verhaal. Jammer dat je geen foto’s mocht nemen. Ga ze zelf bezoeken! |
|