Door onze volle agenda hebben jullie even moeten wachten, maar als beloning krijgen jullie vandaag een dubbele portie reisblog.
Gisteren (woensdag) hebben we de Maligne Lake Road verkend. Een prachtige vallei waarin het water van de Maligne River de hoofdrol speelt. Onze eerste stop was bij de Canyon die door de rivier werd uitgesleten. Deze canyon is tussen een halve meter en zes meter breed en zo’n 50 meter diep. Vanaf de parking zijn we via een prachtig (maar steil) wandelpad afgedaald naar Third Bridge. Veel mos, boompjes en uiteraard verschillende watervallen. Bovendien was het hier lekker koel want het was opnieuw bakken en braden met in de namiddag temperaturen tot meer dan 33°c en dat op 1500 meter hoogte ! (later vernamen we dat het dagrecord werd gebroken). Na onze wandeling iets gegeten in het historische theehuis en dan verder de vallei ingereden. Onze volgende stop was Medicine Lake, een mooi maar op het eerste zicht niet zo spectaculair meer. Niets is minder waar, in de winter verdwijnt dit meer volledig. Lange tijd stond men voor een raadsel, de autochtone bevolking dacht dat het behekst was! In de jaren ’70 bleek echter dat zich onder het meer een van de grootste grottenstelsels te wereld bevindt waarlangs het water zich een weg zoekt naar de Canyon. In de zomer kan het grottenstelsel de enorme hoeveelheid smeltwater niet aan en ontstaat er een meer. Langs de kant van het meer broedde een koppel arenden waardoor een deel van het wandelpad was afgezet (dieren gaan hier duidelijk voor op mensen). Iets verderop was er een ‘sheep jam’, verschillende wilde bergschapen waaronder ook een aantal schattige lammetjes stonden gezellig op de weg te kijken naar alle auto’s rondom hen. “Vanwaar al die drukte?” leken ze te denken. Nadat ze met tegenzin plaats hadden geruimd, konden we onze tocht verderzetten naar het hoogtepunt van onze dag (en mss wel van ons ganse verblijf). Een boottocht op Maligne Lake naar Spirit Island. Het meer is het grootste en koudste van de Rockies, wordt gevoed door drie gletsjers en is bijna volledig omgeven met bergen. De tocht naar Spirit Island duurde met de boot ongeveer 35 minuten, de enige andere manier om er te geraken is met de kayak/kano, zo’n 10 uur roeien!!! Het (schier)eilandje is het mooiste en meest gefotografeerde plekje van de Rockies. Op zichzelf is het helemaal niet speciaal, een twintigtal sparrebomen op een kluitje. Maar de achtergrond bestaat uit het turkooise meer en enkel maar bergen van meer dan 3000m hoog en dit maakt het onbeschrijflijk mooi. Het staat terecht hoog in alle canadese must-see-lijstjes. Normaal gezien gingen we hierna een georganiseerde wildtour doen, maar deze was spijtig genoeg volgeboekt. We hebben dan zelf maar gids gespeeld op een avondlijke rit langs de minder drukke zijwegen in het nationaal park. Spijtig genoeg lagen de beren nog te luieren in hun hangmat in het bos, stonden de herten met hun poten in de gletsjer, hielden de elanden een lange siësta en hadden de 6 overgebleven kariboes een zonneslag. Om 19 uur was het nog steeds meer dan 30° waardoor de beesten zich niet lieten zien. Uiteindelijk bij de Athabasca Falls beland, de zoveelste waterval. Echter bij het afrijden van de parking onze eerste echte “bear jam”. Een zwarte beer was in de berm op zoek naar eten en werd als een filmster omstuwd door een tiental toeristen die vanop minder dan 5m foto’s aan het nemen waren (een beetje onverantwoord!). Op de terugweg ook nog terechtgekomen in een kudde herten die de baan overstak tijdens hun avondwandeling. Om 21u30 waren we moe en voldaan terug in onze studio. Deze ochtend (donderdag) zijn we dan naar Mt Edith Cavell gereden, de bekendste berg van Jasper NP (en met ruim 3300m ook één van de hoogste). Om hier te geraken moest Sofie over een smalle en steile bergbaan naar boven rijden. Grootste attractie is de Angel Glacier op de flank van de berg die het meer aan de voet voorziet van ijsbergen. Twee jaar geleden brak echter een groot deel van de gletsjer af en veroorzaakte een nooit geziene ‘flashflood’, sindsdien kan je het meer enkel nog van een veilige afstand bezichtigen, wat we dan ook gedaan hebben. Nadien hebben we er een ontspannen dag van gemaakt. Op zoek gegaan naar leuke souvenirs, ansichtkaartjes gekocht, een milkshake gedronken en wat gerust. Morgen weer een drukke dag met een verplaatsing naar Saskatchewan River Crossing. Gelegen op de mooiste weg ter wereld, de Icefields Parkway, maar daarover later meer. Toedeloe, Wouter
2 Comments
Donna
8/1/2014 03:54:12 am
Wauw! Schitterende foto's. Unieke ervaringen. Als ik jullie relaas lees krijg ik ook zin om naar Canada te trekken. Nou ja, voor de beren hoef ik het wel niet te doen, ik heb er hier al drie zitten ;-)
Reply
Cynthia
8/2/2014 11:33:52 am
Pieps, het ziet er mij daar ongelooflijk avontuurlijk uit, wauw! In augustus live verslag bij een paar glaasjes roomer ;-) X
Reply
Leave a Reply. |
Vorige posts
April 2015
Links
|