Gisteren vertrokken vanuit Field richting Banff. Eerste stop: Disney Lake Louise. Aangezien we ons bij eerder bezoek vooral ergerden aan de mensen die aanwezig waren en niet zozeer focusten op de schoonheid van het meer, vonden we dat dit meer een tweede kans verdiende. Onder het motto: ‘rijd zover je kan met je wagen op de parking, misschien houdt er wel een Indiër een plaatsje vrij’, konden we redelijk snel en dicht bij de ingang een parkeerplaats bemachtigen. Jammer genoeg deed de eerste indruk alweer teniet aan de schoonheid van het meer: groepsfoto’s, selfienemers, Japanners die overal opduiken, vliegende fototoestellen op stokken (de nieuwe rage), onderwatercamera’s die in het meer geduwd worden,… Waar we zo genoten van de rust de afgelopen weken, krijgen we te maken met Plopsa-toestanden. En ik kan u zeggen: sommige mensen zijn héél raar (mezelf daarbij gerekend).
Wie een origineel antwoord kan geven op onze volgende prijsvraag, kan misschien nog een prijsje in de wacht slepen. Namelijk (en dit is echt gebeurd dames en heren): Waarom fotografeert een Japanner de kont van een hond? Wij stonden erbij en keken er naar en kregen daarna de slappe lach (toegegeven: ja, we hebben meneer Liu uitgelachen). Moraal van het verhaal: wil je toeristische meren bezoeken, neem de benenwagen en slalom tussen de meute naar het wandelpad: maak een toertje weg van de Louis Vitons en teenslippers en u zal zien: alles is veel overzichtelijker. Na Disney Lake Louise en de uitzichtpunten via de Bow Valley Parkway (lees: de ‘Oude Steenweg’), ging het naar Johnston Canyon. Een verkoelende wandeling bij hete temperaturen. Via smalle loopbruggetjes loop je naast en boven de canyon en het kolkende water met een verfrissende waterval als eindpunt. Een warme aanrader! Gisterenavond in toeristisch Banff geland, een lekker hapje gegeten en ons bedje in. Voor velen onder jullie zijn de volgende afstanden peanuts, zeker de dodentochtlopers of marathoniers of coureurs. Maar als we de afgelopen dagen samentellen dan komen we aan een mooie afstand van 175-200km. Elke dag een klein beetje. Dat maakt dat er wat kleine kwalen beginnen op te treden: stramme spieren, pijnlijke voeten en benen die niet zo fris zijn. Hoog tijd voor: ah ja, een hotspring! Deze ochtend hebben we de spiertjes nog eens los gegooid (of gedreven) in het plaatselijke dobberbad en daarna waren we klaar voor twee wandelingen: - De Fenlandtrail: niet echt een aanrader: muggen-muggen-muggen én naast een drukke snelweg. - De Marshloop: wel leuk, maar de Canadezen moeten dringend wat richting leren aangeven. Geen wandelmarkeringen maakt het lastig… Deze avond afgezakt voor een laatste wildspottour. We hebben de Bow Valley Parkway een stukje afgereden in de hoop om wat wilds te zien. Het bleef bij één dier, maar wat voor één, namelijk een zwarte wolf. Onze gastvrouw en medelogeerders geloofden ons niet, maar we hebben bewijzen. Ze zijn onscherp (wolf in beweging), maar hebben wel al ontdekt dat die beestjes daar wonen. En normaliter enkel in de winter gespot worden. Wat een fijne afsluiter! Morgen gaat het naar onze aller- allerlaatste Canadese halte: Calgary! Daar mogen we onze valiezen herorganiseren en vertrekt overmorgen ons vliegtuig richting Belgenland. We zullen de rust, zon en prachtige natuur missen. Vakantie is altijd veel te kort (ook al duurt ze vier weken) en veel te plezant. Maar we zullen ook blij zijn: terug lekker eten en drinken (ja, een écht biertje zal smaken) en fijne mensen om ons heen. Het is de eerste keer dat we merken hoe Europees we zijn. We hadden nooit gedacht dat de Canadese mentaliteit zo dicht bij de Amerikaanse zou liggen. Alles moet in superlatieven en blijft zeer oppervlakkig. Dat was een tegenvaller. Als je als land de schim blijft van een grote broer die je dirigeert, dan mis je eigenheid. Anneke en Stijn stuur de muggen alstublieft terug het Molsbroek in want we kunnen er geen meer zien. Die hebben voldoende souvenirs nagelaten op ons lichaam. Tot gauw, Wouter en Sofie
4 Comments
Vorige nacht was er een man in onze slaapkamer. Hij speelde gitaar. Ik dacht dat ik droomde.
‘Wie is dat?’ vroeg Wouter. Ik opende mijn ogen en staarde in een donkere leegte. De man in onze kamer speelde niet alleen gitaar, hij zong ook een lied. Een liefdeslied, ook al verstond ik zijn taal niet. Hij zong steeds luider. Ik dacht dat dit het huwelijksaanzoek was dat Wouter in petto had. Is het zover? Heeft hij dit geregeld alleen voor mij? Is het de romanticus in hem die naar boven komt? Mijn hart sloeg een tel over en ik wachtte ongeduldig op de kaarsen en de ring en… ‘Waar komt dat geluid toch vandaan?’ murmelde een brombeer naast me. Ook de gastvrouw liep een verdieping hoger te ijsberen. ‘Wat is dat toch?’ Ik knipte het licht aan en keek onder mijn bed. Geen man paste tussen de vijf centimeter brede ruimte. Daarna liep ik naar het raam. Het gezang werd zo luid dat ik mijn handen tegen mijn oorschelpen moest drukken. De man moest wel in onze kamer zijn maar bleef onvindbaar. Op het kastje voor het raam stond een wekkerradio en die speelde afgelopen nacht om 4.37u een liefdeslied. Alleen voor mij. ‘Waar zit verdomme die knop om dat ding uit te zetten’ Sofie Het was een dag voor vroege vogels. Wie ons kent, weet dat we meestal na de middag beginnen fluiten. Toch moesten en zouden we om zeven uur uit bed springen en om half acht in de auto zitten om naar Moraine Lake te rijden. Eergisten waren we al eens gepasseerd en hadden we rechtsomkeer gemaakt door de drukte. We wilden de grote rush voor zijn en het meer in met ochtendlicht zien. De tegenliggers en voorliggers deden ons vermoeden dat we niet de enige waren met dit plan. Gelukkig was er nog voldoende parkeerplaats en begonnen we de ochtend met ontbijt aan het meer. Boterhammetjes thuis gemaakt, ingepakt en met smaak opgegeten. Daarna zijn we helemaal langs het meer gewandeld. Dit in gezelschap van onze reismascotte ‘Moose’. Wij hadden bekijks en Moose ook. ;-) De zon die achter de bergen kwam en het meer azuurblauw maakte was een fijne traktatie. Evenals stukken ijs die van de gletsjer kraakten en naar beneden donderden. De bijhorende opmerkingen van gemiddeld Amerikaan/Canadees dreunde in onze oren: van spectacular, naar breathtaking en amazing… Wat ons betreft kan het met wat minder kabaal ook. De vroegevogelpas was een goed idee want tegen we terug waren aan de parking stond die alweer overvol. Daarna ging het met de auto van Banff National Park naar Yoho National Park. Lees: gewoon ‘enkele’ kilometers verder. We passeerden via de spiraaltunnel voor treinen. Die is uitgehouwen in de rotsen om de lange wagons veilig omhoog en/of omlaag te laten rijden. Een half uur gewacht op een trein, niks gezien en doorgereden. Via een zeer steil zigzagwegje (de scherpste bocht ooit) tot bij de Takakaw Falls gereden. Daar gepicknickt en ons klaar gemaakt voor en stevige wandeling. Na de plensbui kwam de zon en konden we puffend verder trekken. Onderweg een briesende marmot gespot en gepauzeerd bij een mooie waterval (alweer). Wouter heeft zo zijn theorie over de watervallen. Gezien de kracht waarmee het water naar beneden komt, vermoedt hij dat ze ’s nachts de waterval uitzetten, het water terug naar boven pompen, opslaan in een reservoir om het daarna terug naar beneden te laten lopen als de toeristen komen… Het heeft hem alleszins niet tegengehouden om eens te proeven van dat zuivere water (zie foto). En of het aan de theorie of de vermoeidheid ligt, hij wist het wel te smaken. Nu zijn we terug in ons huisje en doen we het rustig aan. De spieren voelen stram aan. Morgen gaan we naar onze voorlaatste verblijfplaats in Banff. Benieuwd of ze daar nog wat wild(s) voor ons in petto gaan hebben. Sofie Na drie weken rondreizen begint de vermoeidheid zijn tol te eisen, dus hebben we vandaag een halve rustdag ingelast. Deze ochtend geen wekker gezet! Om 9u30 werden we uitgerust wakker, na uitgebreid ontbijt en een goede douche even naar de supermarkt geweest… Nu ja even, de dichtstbijzijnde supermarkt ligt een 60km bergafwaarts in het stadje Golden. Immers, in Field is er geen supermarkt of kruidenier en in Lake Louise (twintig km bergopwaarts) is alles peperduur. Uiteindelijk, na een tankbeurt, in de plaatselijke Delhaize beland, waar we onze karretje voor de laatste keer deze reis hebben volgeladen. En dan terug bergopwaarts om vervolgens vast te stellen dat de enige toegangsweg naar Field geblokkeerd wordt door een goederentrein met mechanisch defect… Dacht ik eindelijk eens geen last te hebben van de nmbs en nu dit ;) Wat nu gedaan? Gelukkig is er een vriendelijke ‘local’ met ‘pick-up’ die ons de sluiproute wil tonen. Rechtsomkeer gemaakt, terug vijftien minuten bergafwaarts gereden, ons gekeerd in een straat (u-turn niet mogelijk), vijf minuten bergopwaarts gereden, om dan in tegenrichting een éénrichtingsgravelweg in te rijden. Spookrijden het is eens iets anders (alhoewel Sofie dit in Nieuwpoort naar eigen zeggen onvrijwillig al eens geoefend had). Uiteindelijk na 2,5 uur met boodschappen aangekomen in ons guesthouse. Na een late lunch zijn we naar Emerald Lake gereden. Opnieuw bakske vol, gelukkig hebben we ondertussen ervaring met spookrijden en kunnen we in tegenrichting toch nog een parkeerplaatsje bemachtigen. Vervolgens de bergschoenen aan en begonnen aan de ‘Loop’ rond het meer. Echt de moeite waard, eerst door het bos met veel wortels; bruggetjes en loopplanken. Sofie nam ze als een echte ballerina ;) (met pijnlijke teen tot gevolg). Nadien ging het pad over in een gravelweg, maar de veranderende uitzichten bleven even mooi! Ongeveer halverwege onze loop werden we ingehaald door een donderende grijze wolk. Even de turbo aangezet, maar helaas pindakaas het laatste kwartier in de regen afgewerkt. Gelukkig konden we net voor het begon te stortregen schuilen in een hokje bij de parking. Uiteindelijk zo goed als droog in de auto geraakt en nog even gestopt bij de ‘natural bridge’ enkele kilometers verder. Mooie foto’s dankzij zon op de brug en dreigende wolken in de achtergrond. Zo dadelijk met de beentjes onder tafel voor een echte Belgische maaltijd, frikandon met gebakken patatjes en appelmoes, mmm dat zal smaken! En dan op tijd ons bed in want morgen willen we Moraine Lake verkennen voordat de grote meute er arriveert! Arriverderci (Hans), Wouter |
Vorige posts
April 2015
Links
|