Het was een dag voor vroege vogels. Wie ons kent, weet dat we meestal na de middag beginnen fluiten. Toch moesten en zouden we om zeven uur uit bed springen en om half acht in de auto zitten om naar Moraine Lake te rijden. Eergisten waren we al eens gepasseerd en hadden we rechtsomkeer gemaakt door de drukte. We wilden de grote rush voor zijn en het meer in met ochtendlicht zien. De tegenliggers en voorliggers deden ons vermoeden dat we niet de enige waren met dit plan. Gelukkig was er nog voldoende parkeerplaats en begonnen we de ochtend met ontbijt aan het meer. Boterhammetjes thuis gemaakt, ingepakt en met smaak opgegeten. Daarna zijn we helemaal langs het meer gewandeld. Dit in gezelschap van onze reismascotte ‘Moose’. Wij hadden bekijks en Moose ook. ;-) De zon die achter de bergen kwam en het meer azuurblauw maakte was een fijne traktatie. Evenals stukken ijs die van de gletsjer kraakten en naar beneden donderden. De bijhorende opmerkingen van gemiddeld Amerikaan/Canadees dreunde in onze oren: van spectacular, naar breathtaking en amazing… Wat ons betreft kan het met wat minder kabaal ook. De vroegevogelpas was een goed idee want tegen we terug waren aan de parking stond die alweer overvol. Daarna ging het met de auto van Banff National Park naar Yoho National Park. Lees: gewoon ‘enkele’ kilometers verder. We passeerden via de spiraaltunnel voor treinen. Die is uitgehouwen in de rotsen om de lange wagons veilig omhoog en/of omlaag te laten rijden. Een half uur gewacht op een trein, niks gezien en doorgereden. Via een zeer steil zigzagwegje (de scherpste bocht ooit) tot bij de Takakaw Falls gereden. Daar gepicknickt en ons klaar gemaakt voor en stevige wandeling. Na de plensbui kwam de zon en konden we puffend verder trekken. Onderweg een briesende marmot gespot en gepauzeerd bij een mooie waterval (alweer). Wouter heeft zo zijn theorie over de watervallen. Gezien de kracht waarmee het water naar beneden komt, vermoedt hij dat ze ’s nachts de waterval uitzetten, het water terug naar boven pompen, opslaan in een reservoir om het daarna terug naar beneden te laten lopen als de toeristen komen… Het heeft hem alleszins niet tegengehouden om eens te proeven van dat zuivere water (zie foto). En of het aan de theorie of de vermoeidheid ligt, hij wist het wel te smaken. Nu zijn we terug in ons huisje en doen we het rustig aan. De spieren voelen stram aan. Morgen gaan we naar onze voorlaatste verblijfplaats in Banff. Benieuwd of ze daar nog wat wild(s) voor ons in petto gaan hebben. Sofie
1 Comment
Nel
8/5/2014 06:38:21 am
Sofie en Wouter,
Reply
Leave a Reply. |
Vorige posts
April 2015
Links
|