Reisroute Canada
o Zaterdag 12 juli ’14: Vlucht Brussel-Montreal-Vancouver o Zaterdag 12 juli ’14 tem dinsdag 15 juli ’14 :Vancouver o Dinsdag 15 juli ’14 tem vrijdag 18 juli ’14: Victoria o Vrijdag 18 juli ’14 tem dinsdag 22 juli ’14: Tofino o Dinsdag 22 juli ’14 tem woensdag 23 juli ’14: Nanaimo o Woensdag 23 juli ’14 tem vrijdag 25 juli ’14: Lillooet Lake o Vrijdag 25 juli ’14 tem zaterdag 26 juli ’14: Kamloops o Zaterdag 26 juli ’14 tem maandag 28 juli ’14: Well’s Gray o Maandag 28 juli ’14 tem vrijdag 1 augustus ‘14: Jasper o Vrijdag 1 augustus ’14 tem zaterdag 2 augustus: Saskatchewan River Crossing o Zaterdag 2 augustus ’14 tem dinsdag 5 augustus ‘14: Field – Yoho National Park o Dinsdag 5 augustus ’14 tem donderdag 7 augustus ‘14: Banff o Donderdag 7 augustus ’14 tem vrijdag 8 augustus ‘14: Calgary o Vrijdag 8 augustus ’14 – zaterdag 9 augustus ‘14: Vlucht Calgary - Brussel
0 Comments
De wilde teller gaat wild te keer!
Voor een vogel wordt hij groen, bij een walvis oranje en hij slaat tilt bij het zien van een beer... Zeebeesten - Orka's (4) - Zeehonden (veel) - Zeeleeuwen (veel) - Grijze Walvissen (2) - Bultrugwalvis (1) - Zee-otters (9) Luchtverkenners - Zee-arenden (5) - Steenarenden (2) - Visarend (4) - Kolibries (veel) - Blauwe Stellergaai (2) - Bruinebuikvogels (veel) - Specht (1) - Vlinders - in alle maten en vormen (veel) - Muggen (té veel) Regenwoudbewoners - Bananenslakken (5) - Kousenbandslang (1) - Slang zonder naam - grijs (1) Aard-ig - Muildierherten (2) - Eekhoorns: bruine, grijze, rode (héél veel) - Bergmarmot (1) - Wapiti-herten (mama's, papa's en kinderen) - Zwarte beren (4) Strandbewoners - Meeuwen (veel) - Zeesterren (veel) - Annemonen (veel) Gisteren vertrokken vanuit Field richting Banff. Eerste stop: Disney Lake Louise. Aangezien we ons bij eerder bezoek vooral ergerden aan de mensen die aanwezig waren en niet zozeer focusten op de schoonheid van het meer, vonden we dat dit meer een tweede kans verdiende. Onder het motto: ‘rijd zover je kan met je wagen op de parking, misschien houdt er wel een Indiër een plaatsje vrij’, konden we redelijk snel en dicht bij de ingang een parkeerplaats bemachtigen. Jammer genoeg deed de eerste indruk alweer teniet aan de schoonheid van het meer: groepsfoto’s, selfienemers, Japanners die overal opduiken, vliegende fototoestellen op stokken (de nieuwe rage), onderwatercamera’s die in het meer geduwd worden,… Waar we zo genoten van de rust de afgelopen weken, krijgen we te maken met Plopsa-toestanden. En ik kan u zeggen: sommige mensen zijn héél raar (mezelf daarbij gerekend).
Wie een origineel antwoord kan geven op onze volgende prijsvraag, kan misschien nog een prijsje in de wacht slepen. Namelijk (en dit is echt gebeurd dames en heren): Waarom fotografeert een Japanner de kont van een hond? Wij stonden erbij en keken er naar en kregen daarna de slappe lach (toegegeven: ja, we hebben meneer Liu uitgelachen). Moraal van het verhaal: wil je toeristische meren bezoeken, neem de benenwagen en slalom tussen de meute naar het wandelpad: maak een toertje weg van de Louis Vitons en teenslippers en u zal zien: alles is veel overzichtelijker. Na Disney Lake Louise en de uitzichtpunten via de Bow Valley Parkway (lees: de ‘Oude Steenweg’), ging het naar Johnston Canyon. Een verkoelende wandeling bij hete temperaturen. Via smalle loopbruggetjes loop je naast en boven de canyon en het kolkende water met een verfrissende waterval als eindpunt. Een warme aanrader! Gisterenavond in toeristisch Banff geland, een lekker hapje gegeten en ons bedje in. Voor velen onder jullie zijn de volgende afstanden peanuts, zeker de dodentochtlopers of marathoniers of coureurs. Maar als we de afgelopen dagen samentellen dan komen we aan een mooie afstand van 175-200km. Elke dag een klein beetje. Dat maakt dat er wat kleine kwalen beginnen op te treden: stramme spieren, pijnlijke voeten en benen die niet zo fris zijn. Hoog tijd voor: ah ja, een hotspring! Deze ochtend hebben we de spiertjes nog eens los gegooid (of gedreven) in het plaatselijke dobberbad en daarna waren we klaar voor twee wandelingen: - De Fenlandtrail: niet echt een aanrader: muggen-muggen-muggen én naast een drukke snelweg. - De Marshloop: wel leuk, maar de Canadezen moeten dringend wat richting leren aangeven. Geen wandelmarkeringen maakt het lastig… Deze avond afgezakt voor een laatste wildspottour. We hebben de Bow Valley Parkway een stukje afgereden in de hoop om wat wilds te zien. Het bleef bij één dier, maar wat voor één, namelijk een zwarte wolf. Onze gastvrouw en medelogeerders geloofden ons niet, maar we hebben bewijzen. Ze zijn onscherp (wolf in beweging), maar hebben wel al ontdekt dat die beestjes daar wonen. En normaliter enkel in de winter gespot worden. Wat een fijne afsluiter! Morgen gaat het naar onze aller- allerlaatste Canadese halte: Calgary! Daar mogen we onze valiezen herorganiseren en vertrekt overmorgen ons vliegtuig richting Belgenland. We zullen de rust, zon en prachtige natuur missen. Vakantie is altijd veel te kort (ook al duurt ze vier weken) en veel te plezant. Maar we zullen ook blij zijn: terug lekker eten en drinken (ja, een écht biertje zal smaken) en fijne mensen om ons heen. Het is de eerste keer dat we merken hoe Europees we zijn. We hadden nooit gedacht dat de Canadese mentaliteit zo dicht bij de Amerikaanse zou liggen. Alles moet in superlatieven en blijft zeer oppervlakkig. Dat was een tegenvaller. Als je als land de schim blijft van een grote broer die je dirigeert, dan mis je eigenheid. Anneke en Stijn stuur de muggen alstublieft terug het Molsbroek in want we kunnen er geen meer zien. Die hebben voldoende souvenirs nagelaten op ons lichaam. Tot gauw, Wouter en Sofie Vorige nacht was er een man in onze slaapkamer. Hij speelde gitaar. Ik dacht dat ik droomde.
‘Wie is dat?’ vroeg Wouter. Ik opende mijn ogen en staarde in een donkere leegte. De man in onze kamer speelde niet alleen gitaar, hij zong ook een lied. Een liefdeslied, ook al verstond ik zijn taal niet. Hij zong steeds luider. Ik dacht dat dit het huwelijksaanzoek was dat Wouter in petto had. Is het zover? Heeft hij dit geregeld alleen voor mij? Is het de romanticus in hem die naar boven komt? Mijn hart sloeg een tel over en ik wachtte ongeduldig op de kaarsen en de ring en… ‘Waar komt dat geluid toch vandaan?’ murmelde een brombeer naast me. Ook de gastvrouw liep een verdieping hoger te ijsberen. ‘Wat is dat toch?’ Ik knipte het licht aan en keek onder mijn bed. Geen man paste tussen de vijf centimeter brede ruimte. Daarna liep ik naar het raam. Het gezang werd zo luid dat ik mijn handen tegen mijn oorschelpen moest drukken. De man moest wel in onze kamer zijn maar bleef onvindbaar. Op het kastje voor het raam stond een wekkerradio en die speelde afgelopen nacht om 4.37u een liefdeslied. Alleen voor mij. ‘Waar zit verdomme die knop om dat ding uit te zetten’ Sofie Het was een dag voor vroege vogels. Wie ons kent, weet dat we meestal na de middag beginnen fluiten. Toch moesten en zouden we om zeven uur uit bed springen en om half acht in de auto zitten om naar Moraine Lake te rijden. Eergisten waren we al eens gepasseerd en hadden we rechtsomkeer gemaakt door de drukte. We wilden de grote rush voor zijn en het meer in met ochtendlicht zien. De tegenliggers en voorliggers deden ons vermoeden dat we niet de enige waren met dit plan. Gelukkig was er nog voldoende parkeerplaats en begonnen we de ochtend met ontbijt aan het meer. Boterhammetjes thuis gemaakt, ingepakt en met smaak opgegeten. Daarna zijn we helemaal langs het meer gewandeld. Dit in gezelschap van onze reismascotte ‘Moose’. Wij hadden bekijks en Moose ook. ;-) De zon die achter de bergen kwam en het meer azuurblauw maakte was een fijne traktatie. Evenals stukken ijs die van de gletsjer kraakten en naar beneden donderden. De bijhorende opmerkingen van gemiddeld Amerikaan/Canadees dreunde in onze oren: van spectacular, naar breathtaking en amazing… Wat ons betreft kan het met wat minder kabaal ook. De vroegevogelpas was een goed idee want tegen we terug waren aan de parking stond die alweer overvol. Daarna ging het met de auto van Banff National Park naar Yoho National Park. Lees: gewoon ‘enkele’ kilometers verder. We passeerden via de spiraaltunnel voor treinen. Die is uitgehouwen in de rotsen om de lange wagons veilig omhoog en/of omlaag te laten rijden. Een half uur gewacht op een trein, niks gezien en doorgereden. Via een zeer steil zigzagwegje (de scherpste bocht ooit) tot bij de Takakaw Falls gereden. Daar gepicknickt en ons klaar gemaakt voor en stevige wandeling. Na de plensbui kwam de zon en konden we puffend verder trekken. Onderweg een briesende marmot gespot en gepauzeerd bij een mooie waterval (alweer). Wouter heeft zo zijn theorie over de watervallen. Gezien de kracht waarmee het water naar beneden komt, vermoedt hij dat ze ’s nachts de waterval uitzetten, het water terug naar boven pompen, opslaan in een reservoir om het daarna terug naar beneden te laten lopen als de toeristen komen… Het heeft hem alleszins niet tegengehouden om eens te proeven van dat zuivere water (zie foto). En of het aan de theorie of de vermoeidheid ligt, hij wist het wel te smaken. Nu zijn we terug in ons huisje en doen we het rustig aan. De spieren voelen stram aan. Morgen gaan we naar onze voorlaatste verblijfplaats in Banff. Benieuwd of ze daar nog wat wild(s) voor ons in petto gaan hebben. Sofie Na drie weken rondreizen begint de vermoeidheid zijn tol te eisen, dus hebben we vandaag een halve rustdag ingelast. Deze ochtend geen wekker gezet! Om 9u30 werden we uitgerust wakker, na uitgebreid ontbijt en een goede douche even naar de supermarkt geweest… Nu ja even, de dichtstbijzijnde supermarkt ligt een 60km bergafwaarts in het stadje Golden. Immers, in Field is er geen supermarkt of kruidenier en in Lake Louise (twintig km bergopwaarts) is alles peperduur. Uiteindelijk, na een tankbeurt, in de plaatselijke Delhaize beland, waar we onze karretje voor de laatste keer deze reis hebben volgeladen. En dan terug bergopwaarts om vervolgens vast te stellen dat de enige toegangsweg naar Field geblokkeerd wordt door een goederentrein met mechanisch defect… Dacht ik eindelijk eens geen last te hebben van de nmbs en nu dit ;) Wat nu gedaan? Gelukkig is er een vriendelijke ‘local’ met ‘pick-up’ die ons de sluiproute wil tonen. Rechtsomkeer gemaakt, terug vijftien minuten bergafwaarts gereden, ons gekeerd in een straat (u-turn niet mogelijk), vijf minuten bergopwaarts gereden, om dan in tegenrichting een éénrichtingsgravelweg in te rijden. Spookrijden het is eens iets anders (alhoewel Sofie dit in Nieuwpoort naar eigen zeggen onvrijwillig al eens geoefend had). Uiteindelijk na 2,5 uur met boodschappen aangekomen in ons guesthouse. Na een late lunch zijn we naar Emerald Lake gereden. Opnieuw bakske vol, gelukkig hebben we ondertussen ervaring met spookrijden en kunnen we in tegenrichting toch nog een parkeerplaatsje bemachtigen. Vervolgens de bergschoenen aan en begonnen aan de ‘Loop’ rond het meer. Echt de moeite waard, eerst door het bos met veel wortels; bruggetjes en loopplanken. Sofie nam ze als een echte ballerina ;) (met pijnlijke teen tot gevolg). Nadien ging het pad over in een gravelweg, maar de veranderende uitzichten bleven even mooi! Ongeveer halverwege onze loop werden we ingehaald door een donderende grijze wolk. Even de turbo aangezet, maar helaas pindakaas het laatste kwartier in de regen afgewerkt. Gelukkig konden we net voor het begon te stortregen schuilen in een hokje bij de parking. Uiteindelijk zo goed als droog in de auto geraakt en nog even gestopt bij de ‘natural bridge’ enkele kilometers verder. Mooie foto’s dankzij zon op de brug en dreigende wolken in de achtergrond. Zo dadelijk met de beentjes onder tafel voor een echte Belgische maaltijd, frikandon met gebakken patatjes en appelmoes, mmm dat zal smaken! En dan op tijd ons bed in want morgen willen we Moraine Lake verkennen voordat de grote meute er arriveert! Arriverderci (Hans), Wouter Dag Allemaal, Joepie, Humo, Flow, Libelle,... en lieve lezers, Laten we beginnen met het begin. Vanuit Jasper zijn we naar de Miette Hotsprings gereden. Op het einde van een verre vallei in een ver dal lag een oud zwembad verscholen tussen hoge dennen. We hebben op geheel ontspannen wijze gedobberd en gesudderd (zo gaat dat bij watertemperaturen rond 50 graden) tot al onze stramme spieren losgeweekt waren. Voor de durvers was er het ijskoude dompelbad bij (ja, ik ben een durver… ;-)) Daarna ging het verder naar het Columbia Icefield. De Athabasca Gletsjer maakt deel uit van dit gletsjergebied en is ongeveer 6 vierkante kilometer groot. De ijslaag bedraagt tussen 90 en 300 meter. Aangezien al enkele toeristen in gletsjerspleten beland zijn, kan je met gids op dagtocht of met de bus het ijs op. Aangezien Wouter niet kon meedoen aan de gletsjertocht, zijn we voor de zéér toeristische, niet zo milieuvriendelijke, doch plezante bustocht gegaan. Speciaal uitgeruste ijsbussen gaan de gletsjer op en dan laten ze je los op het ijs. Amerikanen met flipflops slaan er hun voeten om, onopgevoede kinderen breken de gletsjer af, Chinezen warmen zich aan hun take-away koffie en de rest stond erbij en keek er naar. Na onze gletsjertocht ging het verder naar ons motel aan Saskatschewan River Crossing waar het na onze verplaatsing niet echt moeilijk was om de slaap te vatten. Vandaag zijn we de Icefields Parkway verder afgereden. Tegen 90km/uur. Zeer snel naar Canadese normen. Ze moeten dringend bij meneer Janssens passeren want door een tekort aan verkeersborden werd de afslag meermaals bijna gemist. Zoals gezegd passeerden we heel wat meren en gletsjers en bergen. Allen om te mooier. Het hoogtepunt zou Lake Louise worden. Blijkbaar is het verlengd weekend en dat trekt duizenden bezoekers. De auto’s staan voor de parking een kilometer lang aan beide kanten van de weg geparkeerd. Ik krijg krampen in mijn been van het remmen en er zijn weer een heleboel zotten die kuren uithalen. We besluiten om toch even door te zetten en te zien hoe ver we op de parking geraken. Parking 1 vol, 2 vol, 3 vol en bij 4 probeert een Indiër een parkeerplaats voor zijn zevenhonderste familielid bij te houden tot er een Belgisch meisje zich met witte Ford aanbiedt. Wouter zegt: ‘Dat ga je toch niet doen?’ Ik negeer. Indiër kijkt geschokt, gaat braaf opzij en wij kunnen parkeren… ;-) Het Lake Louise mag op zich niet zo fout zijn, het is een zottekot. Drommen toeristen, families die zitten te picknicken, je kan niet lopen op het pad doordat er miljoenen Japanners foto’s willen nemen,… Eerlijk? Ik mis de rust die ik al gehad heb en heb mooiere meren gezien. Onze tocht naar Moraine Lake wordt afgebroken door een file van één kilometer. We draaien om en zullen op een vroege ochtend nog wel eens terugkomen. In Field (vier straten groot) is ons gasthuis voor de komende drie dagen. We verblijven in de kelderverdieping, met tuintje en zicht op de Rockies en gaan iets eten in het enige restaurant ‘The Truffle Pig’. Een echte aanrader. Aan het plafond hangen vliegende varkens in alle mogelijke kleuren en ook het varken (of aanverwanten) die je op je bord krijgt, zijn om vingers van af te likken. Tot binnenkort! Sofie Door onze volle agenda hebben jullie even moeten wachten, maar als beloning krijgen jullie vandaag een dubbele portie reisblog.
Gisteren (woensdag) hebben we de Maligne Lake Road verkend. Een prachtige vallei waarin het water van de Maligne River de hoofdrol speelt. Onze eerste stop was bij de Canyon die door de rivier werd uitgesleten. Deze canyon is tussen een halve meter en zes meter breed en zo’n 50 meter diep. Vanaf de parking zijn we via een prachtig (maar steil) wandelpad afgedaald naar Third Bridge. Veel mos, boompjes en uiteraard verschillende watervallen. Bovendien was het hier lekker koel want het was opnieuw bakken en braden met in de namiddag temperaturen tot meer dan 33°c en dat op 1500 meter hoogte ! (later vernamen we dat het dagrecord werd gebroken). Na onze wandeling iets gegeten in het historische theehuis en dan verder de vallei ingereden. Onze volgende stop was Medicine Lake, een mooi maar op het eerste zicht niet zo spectaculair meer. Niets is minder waar, in de winter verdwijnt dit meer volledig. Lange tijd stond men voor een raadsel, de autochtone bevolking dacht dat het behekst was! In de jaren ’70 bleek echter dat zich onder het meer een van de grootste grottenstelsels te wereld bevindt waarlangs het water zich een weg zoekt naar de Canyon. In de zomer kan het grottenstelsel de enorme hoeveelheid smeltwater niet aan en ontstaat er een meer. Langs de kant van het meer broedde een koppel arenden waardoor een deel van het wandelpad was afgezet (dieren gaan hier duidelijk voor op mensen). Iets verderop was er een ‘sheep jam’, verschillende wilde bergschapen waaronder ook een aantal schattige lammetjes stonden gezellig op de weg te kijken naar alle auto’s rondom hen. “Vanwaar al die drukte?” leken ze te denken. Nadat ze met tegenzin plaats hadden geruimd, konden we onze tocht verderzetten naar het hoogtepunt van onze dag (en mss wel van ons ganse verblijf). Een boottocht op Maligne Lake naar Spirit Island. Het meer is het grootste en koudste van de Rockies, wordt gevoed door drie gletsjers en is bijna volledig omgeven met bergen. De tocht naar Spirit Island duurde met de boot ongeveer 35 minuten, de enige andere manier om er te geraken is met de kayak/kano, zo’n 10 uur roeien!!! Het (schier)eilandje is het mooiste en meest gefotografeerde plekje van de Rockies. Op zichzelf is het helemaal niet speciaal, een twintigtal sparrebomen op een kluitje. Maar de achtergrond bestaat uit het turkooise meer en enkel maar bergen van meer dan 3000m hoog en dit maakt het onbeschrijflijk mooi. Het staat terecht hoog in alle canadese must-see-lijstjes. Normaal gezien gingen we hierna een georganiseerde wildtour doen, maar deze was spijtig genoeg volgeboekt. We hebben dan zelf maar gids gespeeld op een avondlijke rit langs de minder drukke zijwegen in het nationaal park. Spijtig genoeg lagen de beren nog te luieren in hun hangmat in het bos, stonden de herten met hun poten in de gletsjer, hielden de elanden een lange siësta en hadden de 6 overgebleven kariboes een zonneslag. Om 19 uur was het nog steeds meer dan 30° waardoor de beesten zich niet lieten zien. Uiteindelijk bij de Athabasca Falls beland, de zoveelste waterval. Echter bij het afrijden van de parking onze eerste echte “bear jam”. Een zwarte beer was in de berm op zoek naar eten en werd als een filmster omstuwd door een tiental toeristen die vanop minder dan 5m foto’s aan het nemen waren (een beetje onverantwoord!). Op de terugweg ook nog terechtgekomen in een kudde herten die de baan overstak tijdens hun avondwandeling. Om 21u30 waren we moe en voldaan terug in onze studio. Deze ochtend (donderdag) zijn we dan naar Mt Edith Cavell gereden, de bekendste berg van Jasper NP (en met ruim 3300m ook één van de hoogste). Om hier te geraken moest Sofie over een smalle en steile bergbaan naar boven rijden. Grootste attractie is de Angel Glacier op de flank van de berg die het meer aan de voet voorziet van ijsbergen. Twee jaar geleden brak echter een groot deel van de gletsjer af en veroorzaakte een nooit geziene ‘flashflood’, sindsdien kan je het meer enkel nog van een veilige afstand bezichtigen, wat we dan ook gedaan hebben. Nadien hebben we er een ontspannen dag van gemaakt. Op zoek gegaan naar leuke souvenirs, ansichtkaartjes gekocht, een milkshake gedronken en wat gerust. Morgen weer een drukke dag met een verplaatsing naar Saskatchewan River Crossing. Gelegen op de mooiste weg ter wereld, de Icefields Parkway, maar daarover later meer. Toedeloe, Wouter Wegens druk programma gisteren en de voor-onweers-uitstappen-planning van vandaag, moeten jullie nog even wachten op een verslag... Foto's zijn wél al te bekijken!
Een kort verslag vandaag: eerst waren er de wasjes. De kleine en de grote in het plaatselijke wassalon. Waar enkele irritante ottertjes (of ettertjes) net niet in een droogkast belandden. Spijtig… Daarna gingen we met de tramway de berg op. Een geweldig uitzicht en zeer hete temperaturen: 33 graden in het dal, 25 graden boven op de berg. Mooie kiekjes kunnen maken en genoten van zon en grappige grondeekhoorns. Morgen gaan we weer de ‘wilde toer’ op. Gesmolten groetjes, Sofie PS: Een noot aan alle lezers maar niet reageerders: We merken dat we veel ‘voyeurs’ hebben. Onze statistieken zijn glashelder: veel lezers, weinig reacties. We willen graag een interactieve blog: een warme oproep dus om een fijne bijdrage te leveren (grapjes, opmerkingen, aanvullingen,…)! En vergeet vooral niet mee te dingen naar de prijsvragen. Ter herhaling: prijsvraag 1: Welk dier vangen ze met een touw, een stuk kip en een kooi. Binnenkort volgt prijsvraag 2. Jullie doen toch mee? |
Vorige posts
April 2015
Links
|